"Eden" Prolog i pierwszy rozdział.

Kto by się spodziewał, że będę próbowała jeszcze coś napisać po klęsce z "Zza grobu"? A jednak. Podobno nawet wciąga.

-----------------------------------

Prolog
Zabrali nas wszystkich. Pamiętam te badania. Czysta krew, brudna krew. Zapach śmierci dochodzący spod tylnych drzwi dawnej stacji kolejowej. Zabijali wszystkich nieczystych. Skażonych jak to nazywali "Genetyczną zarazą". Z IQ poniżej 120. Ci którzy nie sięgali norm i którzy mieli choć mały psychiczny bądź fizyczny defekt. Te rekalmy z telewizji. Propaganda. Nazwali ten projekt "Eden" - każdy  miał się stawić w wyznaczonym budynku. Często wybierano placyki kultury, stare stacje kolejowe czy nawet dawne szkoły.Na całym świecie. Od początku wiedzieli co się dzieje. Gdy stawiłam się w stacji kolejowej Warszawa Falenica, musiałam czekać prawie pół dnia. W końcu przyjął mnie doktor. Na oko 50 lat. Siwe włosy, przerażony wzrok. Szpenął "Uciekaj". Nie posłuchałam.
Rozdział 1
 Weszłam do gabinetu. Sterylny, nie skażony. Pełen zapachu leków. Widać było, że te zaimprowizowane leżanki czy biurka zjawiły się tu tylko na chwilę. Przyjął mnie inny lekarz gdy tamten poszedł na zaplecze.
- Imię i nazwisko? - spytał rytynowo.
- Estera Kawińska. - odpowiedziałam pozbawiona wszystkich złych przeczuć.
- Data urodzenia? - beznamiętnie wypowiedział.
- Trzynasty czerwiec tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego piątego roku. - Wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Nie lubiłam pytań o wiek. Jakby nie mógł po prostu spojrzeć do karty pacjenta.
- Usiądź na leżance, zbadamy puls i tętno. Potem wejdziesz na wagę i zobaczymy jak duża jesteś. - Uśmiechnął się. Ten stary złośliwiec z przyklejonym do oczu spokojem złośliwie się uśmiechnął.
- Dobrze. - Ucięłam.
- W normie, 86 na minutę. - miałam go ochotę pacnąć w twarz. Na co mi te liczby, po co te badania? Jakby myślał, że mam wybitne oceny z biologii i może jeszcze znam średnie tętno u młodzieży.
- To dobrze? - Spytałam poirytowana starym zwyrodnialcem. Zaczynał mnie denerwować. Był taki ospały. Zachowywał się jakby ktoś dał mu proszki nasenne.
- Bardzo dobrze. Masz jeszcze tętno nastolatki. - Uśmiechnął się. Znowu. Tak bardzo denerwująco, przenikająco. - Stań na wadze.
Stanęłam na tej wadze. Wiedziałam co zaraz powie - "w normie" - te słowa prześladowały mnie od dnia narodzin. Waga  - w normie, wzrost - w normie, wzrok - w normie. Taka normalność sama łamała zasady normalności czyniąc mnie czymś w rodzaju nadczłowieka. Tak bardzo mnie to denerwowało.
- Całe 55 kg, troszkę za mało bo mierzysz 177 cm. Ale nic się nie martwimy, nie wykracza poza normy z akt. - Nie kapowałam tego człowieka. Ciągle gadał, że jakieś normy. Skąd je znał? Kto je wyznaczył? Czemu to ja nie mogę zadawać pytań. Wtedy to do mnie dotarło, wydobyłam z siebie...
- Jakie normy? - Głos mimo wszystko drżał.
- Normy Edenu. - Odpowiedział. Pozostawił mnie w punkcie wyjścia.
- Aha - odpowiedziałam mu równie inteligentnie. Zaraził mnie tym swoim poziomem inteligencji.
- Teraz pójdziesz tam - wskazał palcem białe drzwi. - Zbadamy Ci krew, a potem zobaczymy poziom IQ.
- Aha - Powtórzyłam. Jak roślinka. Tylko to aha.
Gabinet za białymi drzwiami mnie zaskoczył. Jeśli poprzednie pomieszczenie uznałam za sterylne, to to już jest luksus maksymalnej sterylności. Pani w białym stroju i z czymś w rodzaju czepka-siatki ruchem ręki zaprosiła mnie na fotel. Uważnie patrzyłam na igłę. Bardzo cienką. Nigdy takiej nie widziałam. Wbiła ją. Jakby ugryzł mnie komar. Takie śmieszne uczucie. Łachotki.
- Tam - Wydusiła zza maseczki na twarz. - Do sali A04.
Nic mi nie dała. Żadnego wacika. Żadnego siedzenia 30 minut żeby nie zemdleć.
Gdy otworzyłam wskazane drzwi znów znalazłam się w typowym wnętrzu stacji. Drzwi z napisem A04 były tuż przede mną. Zapukałam by usłyszeć proszę. I tak się stało.
- Proszę - Nie wierzyłam czyj słyszę głos. Moja własna wychowawczyni. Pani Kisuk też była w to wplątana. - Jeszcze trzy osoby i zaczniemy test.
Jeszcze tego brakowało. Dopiero co pobierali mi krew a już mam pisać test. Zdziwiłam się gdy spojrzałam na swoją rękę. Zero obrzęku. Nie widziałam ani kropli krwi. Zupełnie jakby w ciągu nie więcej niż minuty ręka się zagoiła.
- A to Ci dopiero haczyk. - szepnęłam pod nosem.
W 15 minut potem zjawiły się kolejne osoby. Warto powiedzieć, że każdy na sali był na oko w innym wieku. Byli starcy i dzieci nie myślę, żeby starsze niż przedszkolaki. Cała 50, może 60. Brunetki, blondyni, rudzielce. Śniadzi, piegowaci, bladzi. Grzecznie czekający na wyrok. Przed moją twarzą wylądowały cztery kartki. Pytania były zadziwiająco łatwe. Logika. Tak, w tym byłam mocna. Po 30 minutach wszystko rozwiązałam. W końcu rozejrzałam się po sali. To był zwykły dworzec, tyle, że oddzielowny ściankami z płyty OSB i pozbawiony dworcowych ławek dla oczekujących. Pisaliśmy na jakichś tanich stolikach z Ikei. Niby zainwestowali w to, ale o niektóre rzeczy stanowczo nie zadbali.

Opinie? Chcecie więcej?